سنایی غزنوی از پرآوازه ترین شاعران قرن ششم هجری و از پیشگامان شعر عرفانی محسوب می‌شود. برای نخستین بار در شعر اوست که مفاهیم و اصطلاحات عرفانی،  لطایف و دقایق قرآنی بسیاری به شعر فارسی راه می‌یابد، که اسماء و صفات حضرت احدیّت، مهم ترینِ آنها به شمار می­آید. در این تحقیق نحوه تجلی اسماء و صفات الهی از منظر زبانی و واژگانی مورد بررسی قرار می­گیرد. سنایی گاه نام و صفت باری تعالی را منطبق با آیات و روایات و ادعیه به کار می­گیرد و گاه معادل فارسی برای اسماء الهی برمی­گزیند. بخشی دیگر از این مبحث ذیل شعر عارفانه- عاشقانه قرار می­گیرد و نام‌ها و صفاتی چون معشوق، دوست، دلبر و ... در خطاب به حق، وارد شعر سنایی می­شود.