رباعی که اکثر پژوهندگان آن‌ را قالبی کاملاً ایرانی دانسته‌اند، یکی از قالب‌های کوتاه شعری است، با مجالی اندک اما محمل اندیشه‌های بزرگ؛ به عبارت دیگر ایجاز کلام و در عین حال تراکم تصاویر و معانی، از ویژگی‌های ذاتی این قالب شعری است. در بیشتر کتب ادبی و تاریخی و نسخه‌های خطی و جنگ‌های شعری قدیم نظیر رساله التنبیه ،تاریخ جهانگشای جوینی،کلیله و دمنه ، مرزبان نامه ،سندباد نامه ،چهار مقاله نظامی عروضی، تاریخ وصّاف، تاریخ گزیده، المسالک و الممالک، مرصاد العباد، عبهر العاشقین نمونه‌هایی از رباعیات شاعران گذشته ذکر شده‌است.

این موضوع اهمیت و ارزش این قالب کوتاه و در عین حال پرمغز را بازگو می‌کند.چه بسیارند رباعی سرایان عارف و فیلسوفی نظیر «ابوسعید ابوالخیر»،«خیام نیشابوری»،«سنایی غزنوی»، «اوحد الدین کرمانی»، «بابا افضل کاشانی»، « سنایی غزنوی»، «مولوی» ،« عطار نیشابوری » و«سحابی استرآبادی» که هر کدام در زمان و دیار خود مورد احترام بوده‌اند و تا سالیان سال پیام‌ها و حکم  و مواعظ آنها ورد زبان و آویزه گوش هر کمال جویی خواهد بود. در این مقاله ما برآنیم که ضمن معرفی احوال و شخصیت عرفانی و فلسفی بزرگترین رباعی سرای عارف، «کمال الدین  سحابی نجفی استرآبادی»، به معرفی نسخه‌های خطی اشعار او بپردازیم.