دوره 8، شماره 31 - ( فصل نامة علمی‌پژوهشی « عرفانیات در ادب فارسی» 1396 )
جلد 8 شماره 31 صفحات 138-110 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بین المللی امام خمینی قزوین
2- گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بین المللی امام خمینی قزوین ، esmaeel.golrokh@gmail.com
2- گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بین المللی امام خمینی قزوین ، esmaeel.golrokh@gmail.com
چکیده: (3051 مشاهده)
در این مقاله آراء هجویری درباره ایمان و معرفت و رابطه میان آنها بررسی می شود. اما پیش از آن، انسان و جوانب وجودی او و آنچه نزد هجویری اسباب کسب معرفت محسوب است، مورد بررسی قرار می گیرد. ضمناً از آنجا که به نظر می رسد بین ایمان و معرفت تفاوت وجود دارد و انسان نوعاً برای تحصیل این دو مجهز به اسباب و وسائطی است، لذ ا، پیش از بررسی دو موضوع معرفت و ایمان و رابطه بین آ نها، شناخت این ابزارها در چگونگی کسب معرفت ضروری می نماید. همچنین در این مقاله معلوم می گردد که هجویری به رغم اعتقاد برخی از اندیشمندان و عرفا از قبیل ابن عربی، معرفت را برهانی می داند. لیکن، به نظر او برهان و استدلال سبب معرفت است نه علت آن.بنابراین، الهام که به نظر او مبنایی قطعی برای تشخیص خطا و صواب نیست نمی تواند راه به معرفت ببرد. با این همه، وحدت وجود را، که نزد اغلب متکلمان و اندیشمندان محل مناقشه بوده است، راهبردی به معرفت و ایمان تلقی می نماید. او علاوه بر اینکه آراء نحله های گوناگون را درباره ایمان بیان می کند، م یکوشد نظری معتدل در این باره اظهار نماید.
واژه‌های کلیدی: ایمان- کشف المحجوب- معرفت- معرفت شناسی- هجویری
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |