دوره 9، شماره 33 - ( فصل نامة « عرفانیات در ادب فارسی» 1396 )
جلد 9 شماره 33 صفحات 200-183 |
برگشت به فهرست نسخه ها
فاطمه یاوری1 
، عباسعلی وفایی 2، ملک محمد فرخزاد3 ، رحیم طاهر3
، عباسعلی وفایی 2، ملک محمد فرخزاد3 ، رحیم طاهر3
1- دانشجوی دکتری زبان وادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات ساوه، ایران. (نویسنده مسئول)
2- استاد زبان وادبیات فارسی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران. ، a_a_vafaie@yahoo.com
3- استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه، ایران.
2- استاد زبان وادبیات فارسی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران. ، a_a_vafaie@yahoo.com
3- استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه، ایران.
چکیده: (2774 مشاهده)
مقام رضا، رهایی از تعیّنات دنیوی و کشف و شهود عارفان است که حاصل آن رضایت حق‌تعالی از بنده‌اش را در پی خواهد داشت و نتیجۀ آن دستیابی به حیات طیبه و ورود عـارف به عالـم عنداللّه و زندگانی حقیقی در محضر خداوند است. در رؤیای عارفان، همواره دری به عالـم غیب گشوده شده که بخش نـورانی وجـود آنان است که با مـراقبـه حاصل می‌شود. انسجـام و روابـط معنـاییِ ابیاتِ متن با جلوه‌گری واژۀ های مکرّر عرفانی توانسته است، مفاهیم متعالی متون را به منصۀ ظهور برساند. ابیات عرفانی سرچشمۀ زلال اندیشه‌های ماورایی است که از رهگذر آن می‌توان به مقام رضـا دست یافت و به درک عرفان اسلامی رهنمون شد. در نهایت مقام محمود، مقـام وجـه الله است که شفـاعت کبرای پیامبر(ص) را محقق می‌کند. زائـوم با برتری موسیقیِ اشعار به جای معنا، نقش آفـرینی بی بدیلی در عرفان برعهده دارد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |