دوره 9، شماره 37 - ( 12-1397 )
جلد 9 شماره 37 صفحات 29-11 |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشگاه آزاداسلامی واحدرودهن ، hesfahani@riau.ac.ir
چکیده: (1777 مشاهده)
مثنوی، شاهکار سده هفتم ادب فارسی، از معدود آثاری است که در عین دیرینگی از بسیاری جوانب تازگی و طراوت خود را حفظ نموده است. یکی از پژوهش‌های ارزنده درباره این اثر بدیع، کشف تمایزات و تحولات آن نسبت به منابع و مآخذ روایات این کتاب است. در این پژوهش با روش تحلیلی توصیفی به بررسی و تحلیل عناصر روایت‌های مثنوی در دفتر سوم و مقایسه آن با عناصر روایت‌های ماخذ پرداخته شده است.
بررسی انجام شده نشان می‌دهد اجزای زنده انگاری و پویایی داستان، ابعاد شخصیت پردازی، به کارگیری وصف و انتخاب به موقع عنصر گفتگو، حادثه و تعلیق و گره‌گشایی در اوج داستان، همه و همه، روایت‌های مثنوی را به داستان‌های امروز نزدیک می‌کند. داستان‌های مثنوی چه از نظر عناصر روبنایی و چه ژرف ساختی بسیار گسترده‌تر از روایات مآخذ است و هنر داستان‌پردازی مولانا که برگرفته از قوه تعقل و ادراک قوی است این امر را برجسته می‌سازد.
بررسی انجام شده نشان می‌دهد اجزای زنده انگاری و پویایی داستان، ابعاد شخصیت پردازی، به کارگیری وصف و انتخاب به موقع عنصر گفتگو، حادثه و تعلیق و گره‌گشایی در اوج داستان، همه و همه، روایت‌های مثنوی را به داستان‌های امروز نزدیک می‌کند. داستان‌های مثنوی چه از نظر عناصر روبنایی و چه ژرف ساختی بسیار گسترده‌تر از روایات مآخذ است و هنر داستان‌پردازی مولانا که برگرفته از قوه تعقل و ادراک قوی است این امر را برجسته می‌سازد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |