دوره 10، شماره 38 - ( 3-1398 )
جلد 10 شماره 38 صفحات 178-153 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشگاه آزاد واحد کاشان ، Hamidjavaherian44@gmail.com
2- دانشگاه آزاد واحد کاشان
2- دانشگاه آزاد واحد کاشان
چکیده: (2605 مشاهده)
گریه یکی از موضوعات اساسی در ادبیّات عرفانی ایران، بویژه در آثار سنایی که اوّلین شاعری است که عرفان را وارد شعر می‌کند. انواع سوز و گدازها، نیازها، دعاها، شادی‌ها، غم‌ها و سوگ‌ها، مستقیم یا غیرمستقیم با گریه ارتباط دارند. بررسی حالت‌های غم و شادی از دغدغه‌های جستجو‌گران حیطۀ ادبیّات می‌باشد؛ چراکه گاه با گریه‌هایی مواجه می‌شویم که از شادی و سرور نشأت گرفته‌اند. لذا شایسته است این موضوع با تحقیقی درخور به انجام برسد. این مقاله به حالت گریه در متون نظم عرفانی سنایی پرداخته و بیان می‌کند که: گریه در چه زمان و در چه بینش‌هایی بر این شاعر بزرگ عارض می‌شود؟ سنایی شاعری است که شیفتۀ عرفان و تصوّف است. او در آثار خود به موضوع «گریه» به عنوان یکی از خصایص شیوۀ عشق‌ورزی پرداخته است. البته سنایی به طور کلّ شاعر عشق و عاطفه نیست و جنبۀ زهد و شریعت و لوازم آن بیشتر مورد توجّه اوست
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |