دوره 10، شماره 41 - ( 12-1398 )
جلد 10 شماره 41 صفحات 77-55 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران
2- دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران ،m.hosseini4005@gmail.com
2- دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران ،
چکیده: (3283 مشاهده)
انسان، خلیفه خداوند بر روی زمین است و مهمترین شاخصه وجودی او، حرکت به سمت کمال است. توجه به انسان کامل و شناخت آن، از موضوعاتی است که از قدیم مورد توجه ادیان و مذاهب مختلف بوده‌است. انسان کامل در عرفان، مانند آیینه‌ای است که دارای دو چهره است: در یک چهرۀ آن اسماء و صفات الهی تجلی می‌کند و حق سبحانه خود را در آن مشاهده می‌کند و در چهرۀ دیگرِ آن، عالم هستی را با تمام اوصاف و کمالات وجودی نشان می‌دهد. چنین انسانی در عالم عرفان، خود عالَمی است (عالم صغیر) و مجموع جهان، انسان کبیر است و میان این دو، هماهنگی وجود دارد. قونوی و مولانا از شگفتی‌های تبارانسانی هستند که آراء و اندیشه‌های عرفانی آن‌ها در کتب فکوک و مثنوی، همانند خورشیدی درخشان در آسمان معارف انسانی می‌درخشد. آنچه مسلم است این دو عارف بزرگ با یکدیگر ملاقات کرده و در ارتباط بوده‌اند. در پژوهش حاضر با استفاده از محوریت مباحث مطرح شده در باب انسان کامل، در اندیشه عرفانی قونوی و مولانا به تشریح و تبیین افکار این دو عارف والا مقام پرداخته و اشتراکات و افتراقات اندیشه عرفانی آنان بررسی شده‌است.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |