دوره 5، شماره 18 - ( فصل نامه ی علمی پژوهشی«عرفانیات در ادب فارسی» 1393 )                   جلد 5 شماره 18 صفحات 46-27 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- ، h-haidary@araku.ac.ir
چکیده:   (3689 مشاهده)

زائوم یا فراخرد از مباحث نوینی است که در تحلیل فرمالیستی، به مطالعه و بررسی متون می­پردازد.از مهم ترین ویژگی­های زائوم این است که مانند سایر واژه­های زبان دچار خودکار شدگی و روزمرّگی نمی­شود و همیشه می­تواند به خوبی عهده­دار وظیفه خود باشد، یعنی با برانگیختن احساس و عاطفه به کمک موسیقی بشتابد و جای معنی را پر کند. بسیاری از کلمات در غزلیات مولوی وظیفه اصلی خود را که در نزد شاعران دیگر محدود به ابزار انتقال معنی است، فرو می­نهند و غایتی فراتر از خرد معمولی می­یابند.این مقاله به بررسی و تحلیل مصادیق زائوم و نقش آن در غزلیات مولوی پرداخته­است. مهم ترین دستاوردهای این مقاله به کارگیری نظریه فرمالیستی زائوم در زمینه غزلیات شمس و شیوه­های استفاده هنری مولوی از این نظریه است. مطالعه نشان می­دهد، مولوی با هنرمندی خاص خود اصوات زبان را در خدمت موسیقی کلام می­گیرد و واژه­های جدیدی خلق می­کند یا از کلمات بهره­جویی می­کند به گونه­ای که روزمرّگی نداشته باشند و از این طریق احساسات و عواطف مخاطب را بر انگیزند و خواننده را مسحور خود نمایند. 

واژه‌های کلیدی: زائوم، دیوان شمس، صورتگرایان، فراخرد
متن کامل [PDF 127 kb]   (2736 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: تخصصي
دریافت: 1395/4/6 | پذیرش: 1395/4/6 | انتشار: 1395/4/6

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.