در زندگی روزمرّه قاعده­ مرسوم آن است که هر حادثه­ای به دلیل متأثّر بودن از اسباب و علل انسانی و زمینی امکان وقوع پیدا می­کند. امّا در تصوف به سبب متفاوت بودن طرز نگرش به نظام هستی، این واسطه­های مادّی اغلب نادیده گرفته می­شوند و بعضی از کنش­ها و حوادث مستقیماً به مسبّب الاسباب که در ورای تمام وقایع هستی در جایگاهی قدرتمند و بی منازع نشسته است نسبت داده می­شوند. بخشی از خوارق عادات که اغلب در کتاب‌های اهل تصوف به فراوانی دیده می­شود ریشه در چنین دیدگاهی دارد. با حذف واسطه­های زمینی از رابطه علّت و معلولی حاکم بر پدیده­ها، یک رخداد معمولی به راحتی می­تواند به قلم­رو کرامت­ها وارد شود.