فرّ یا فرّه یا خوره یا خورنه نیروی آسمانی است که در وجود هر انسانی به ودیعه گذاشته شده است، تا او را در انجام عملی که با وظیفه و حرفه آدمی مطابقت دارد یاری کند. فرمانروایان، موبدان، پهلوانان و ... فرّه مخصوص به خود دارند، تا زمانی که فرّه ایزدی با افراد همراه باشد پیروزی با آنان یار است و به مجرد اینکه فرّه از آنان بگریزد، بخت از آنان روی می‌تابد.

بلندترین یشت اوستا، فروردین یشت است که مختص فروهر است. فروهر در اوستا فروشی، در پهلوی فروهر است. فروردین نیز از همین کلمه است.

فروشی (faravašī) مرکب است از فر به معنی پیش و مقدم و از ریشه وش (vaš) که ممکن است به جای کلمه وخش (vaxš) به معنی بالیدن باشد. این نوشتار می‌کوشد تا با ذکر نام شاهان و پهلوانان ایرانی صاحب فرّ به ارزش و جایگاه این موهبت الهی بپردازد.