عرفان و تصوف مفاهیمی هستند که از همان اوایل شکل‌گیری جامعه اسلامی، در میان مردم گسترش یافتند. ‌به مرور زمان و با گسترش این پدیده‌ها، دسته‌ها و فرقه‌های مختلفی از صوفیان ظهور کرد که هر کدام اندیشه‌های خاصِ خویش را تبلیغ می‌کردند و گسترش می‌دادند؛ اما چنانکه از شواهد و قراین پیداست رواج و گسترش تصوف، بیشتر توسط اهل سنت انجام گرفته و این دسته در گسترش تصوف نقش گسترده‌تری داشته است. ارتباط میان تصوف و تشیع نیز در طول تاریخ با فراز و نشیب‌های بسیاری روبرو بوده و موافقان و مخالفان بسیاری داشته است. در این زمینه و در مورد ارتباط تصوف و تشیع تا به‌حال بررسی‌های مختلفی انجام گرفته است که به نظر می‌رسد خالی از افراط و تفریط نبوده است. هدف اصلی این پژوهش، بررسی وجوه اشتراک و افتراق میان تصوف و تشیع است. بر این اساس، ابتدا مسایلی که ارتباط و اشتراک میان تصوف و تشیع را نشان می‌دهد و از جنبه‌های مختلف این دو را به هم نزدیک می‌کند، دسته بندی، شرح و تحلیل شده است، سپس مسایلی که گسست و تفریق این دو را نشان می‌دهد، مورد واکاوی و مُداّقه قرار گرفته است.