دوره 2، شماره 7 - ( فصل نامه ی علمی پژوهشی زبان و ادب فارسی «ادب و عرفان» 1390 )                   جلد 2 شماره 7 صفحات 191-164 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- ، Drsharifian@yahoo.com
چکیده:   (3381 مشاهده)

بی‌هیچ شکی، حوزه‌ی عرفان و تصوّف، مهمترین حوزه در ادبیّات کلاسیک ایران است، که در آن یک حرکت درونی و باطنی به سمت جایگاه و مبدا اصلی که همان قرب الهی است، انجام ‌می‌گیرد. در مسیر حرکت، سالک با مشکلات و سختی‌های زیادی روبرو ‌می‌شود، که گاهی او را از هدف اصلی دور ‌می‌سازد. مشایخ صوفیّه مریدان خود را به «ذکر» مدام سفارش می‌کردند تا مرید به این وسیله خود را از حجاب نسیان و غفلت نجات دهد و با کمک پیر به سرمنزل مقصود برسد. ذکر گفتن همراه با آداب و رسوم خاصی بوده که سالک پس از رعایت آن‌ها زیر نظر شیخ به تلقین ذکر میپرداخته است.

در این مقاله ضمن معرفی اجمالی عرفان و تصوّف اسلامی، به بیان جایگاه ذکر، آداب و رسوم آن، مراتب ذکر، مهم‌ترین ذکرها و... در ادبیّات صوفیّه می‌پردازیم و نظرات برخی از بزرگان و مشایخ صوفیّه را درباره‌ی ذکر نقل خواهیم کرد.

واژه‌های کلیدی: عرفان و تصوّف، ذکر، سالک، پیر و شیخ.
متن کامل [PDF 148 kb]   (3977 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: تخصصي
دریافت: 1395/4/14 | پذیرش: 1395/4/14 | انتشار: 1395/4/14

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.