تأمل دراندیشههای شاعران از پژوهشهای مهم ادبی به شمار می آید .یکی از این اندیشهها یا مضامین، عرفان است.عرفان با ادبیات بویژه ادبیات فارسی پیوندی ناگسستنی دارد.از زمانی که عرفان راه خود را درشعر فارسی بازکرد و مضامین عرفانی برپایۀ عشق به ذات پروردگار به رشتۀ نظم کشیده شد ، ادبیات فارسی شکوفا شد وتکامل یافت .یکی از شاعرانی که میتوان اشارات عرفانی را در اشعارش به خصوص غزلیاتش دید، فخرالدین عراقی - شاعر قرن هفتم هجری قمری-است . اشعار این شاعر عارف علیرغم جایگاهی که در غزل عرفانی دارد تاکنون از این نظر بررسی نشده است .نگارندگان در این تحقیق سعی کردهاند تا رموز و اشارات عرفانی در غزلیات عراقی را بازنمایند. نتایج تحقیق حاکی از آن است که خمیرمایۀ اصلی غزل عراقی را عرفان و ذیل آن عشق به خصوص عشق حقیقی یا عرفانی تشکیل میدهد ومضامین قلندری، خمریه، بیارزشی دنیا و امور مادی، وحدت وجود، فنا و بقا، تجلی، ذکر حق و رازپوشی عارفانه از دیگر مضامین عرفانی غزلیات او است.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |