دوره 8، شماره 32 - ( فصل نامة علمی‌پژوهشی « عرفانیات در ادب فارسی» پاییز 1396 )
جلد 8 شماره 32 صفحات 37-11 |
برگشت به فهرست نسخه ها
، hosnavarmaghani@yahoo.com
چکیده: (3273 مشاهده)
این مقاله تلاش دارد شعر و معماری را به عنوان دو وجه از صورتهای هنر؛ از دریچۀ عرفان به هم نزدیک سازد. سؤال این است که مفاهیم عرفانی در معماری ایران تا چه میزان با شعر فارسی مطابقت دارد. هدف تحقیق، تعیین شگردهایی است که این دو هنر برای انتقال مفاهیم عارفانه به کار میگیرد. جهت تدقیق موضوع، اشعار فردوسی که به دلیل تصویرسازی، ارتباط بیشتری با معماری دارد، تحلیل خواهد شد. مقاله با روش تحلیل تطبیقی نشان میدهد که در هر دو هنر برای بیان مفاهیم باطنی از عناصر ظاهری و اسلوبی چون فضاسازی، تصویرسازی، تشبیه و داستانپردازی بهره میگیرد؛ با این تفاوت که در شعر فردوسی از فضای خیال و در معماری از فضای واقعی استفاده میشود.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |