دوره 9، شماره 35 - ( فصل نامة « عرفانیات در ادب فارسی» تابستان 1397 )                   جلد 9 شماره 35 صفحات 149-126 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- دانشیار گروه ادیان و عرفان، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خرم‌آباد، خرم‌آباد، ایران ، ali.fathhollahi@yahoo.com
2- دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه لرستان
چکیده:   (1747 مشاهده)
در سخنان صوفیان و مکتوبات عرفانی آنان همواره پرهیز از امور دنیوی، ترغیب به جوع و انزوا­طلبی و گریز از سیاست و اجتماع از امور مستحسن به شمار آمده است. علی­رغم آشنایی امام خمینی با مبانی و فلسفۀ عرفان و امّهات متون صوفیانه و تدریس کتب عرفانی، به نظر می­رسد که سلوک عرفانی ایشان متمایز از سنّت­های عرفانی متقدمین و حتی گاه در تعارض با آن است.
     این نوشتار با روش توصیفی و تحلیل محتوا نشان می­دهد که نگرش عرفانی امام خمینی، نه تنها به خمول و خلوت وی نیانجامید؛ بلکه با وام­ستانی از عرفان پویای شیعی و نظر بر سیرۀ اهل­بیت(ع) و توکّل مجدانه، نمودِ اجتماعیِ قابل ملاحظه­ای را از خود نشان داده است. ایشان، حول اصلِ شیعی-عرفانی «ولایت» و با کاربستی کردن نگرش عرفانی خویش، به خلاف سنت رایج عارفان متقدم، با جمع میان فرد و جامعه و فقه و عرفان، ضمن ایجاد پیوند بین ظاهر و باطن، با ایجاد نظام حاکمیتی، بر هم­گرایی دین و دنیا صحّه گذاشتند.
متن کامل [PDF 1498 kb]   (513 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: تخصصي
دریافت: 1396/12/8 | پذیرش: 1397/3/23 | انتشار: 1397/7/23

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.