دوره 10، شماره 38 - ( 3-1398 )                   جلد 10 شماره 38 صفحات 152-124 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- دانشگاه آزاد اسلامی، واحد سیرجان
2- دانشگاه آزاد اسلامی، واحد سیرجان ، Babasafari@gmail.com
چکیده:   (1440 مشاهده)
چکیده
در این جستار، درون مایه عرفانی در ترانه سرایی بررسی می شود، کهن ترین اشعار فارسی در میان ترانه ها یافت شده است. ترانه های عرفانی، ترانه‌ها و نواهایی است که صوفی ها در حلقه‌ها و خانقاه های درویشی در مجلس سماع خود می خوانده اند و هنوز هم می خوانند و کلام بیش تر این ترانه‌ها از مثنوی و دیوان شمس مولانا و یا شعرای دیگر، برگزیده می شده است. نگاهی گذرا به ادبیات فولکلور نواحی مختلف ایران نشان می‌دهد که گونه‌های خاصی از ترانه عرفانی در این نواحی وجود دارد که اغلب همراه با موسیقی هستند. اشعار عامه توسط مردم عادی و یا آواز خوانان چیره دست خوانده می شود. نتایج حاصل نشان می دهد که درون مایه عرفانی، بخش قابل توجه ای از ترانه ها را شکل داده است. زبان این ترانه ها ساده است و موسیقی بیشتر بر پایه کلام این تصنیف ها ساخته شده است.
 
متن کامل [PDF 376 kb]   (272 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: تخصصي
دریافت: 1397/9/4 | پذیرش: 1397/12/6 | انتشار: 1398/10/19

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.