دوره 11، شماره 43 - ( 6-1399 )
جلد 11 شماره 43 صفحات 40-13 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی،واحد آزادشهر، دانشگاه آزاداسلامی، آزادشهر، ایران ، mandana_alimi@yahoo.com
2- مربی گروه دروس عمومی، دانشگاه علوم پزشکی، آبادان، ایران.
2- مربی گروه دروس عمومی، دانشگاه علوم پزشکی، آبادان، ایران.
چکیده: (794 مشاهده)
منظومۀ جمشید و خورشید در میان عموم مردم و قاموس پژوهشهای علمی، اثری ناشناخته و غریب است. بیشک این ناآگاهی تاریخی و ابهامبرانگیز بر رهیافت بینامتنیت این منظومه، ما را مترصد این مقاله نمود. این مقاله با رویکردی تاریخی-عرفانی ضمن اشاره به روانشناسی فردی و اجتماعی آن عصر، نشانگر حلقه‌هایی از ادب وعرفان است که به کمک رهیافت بینامتنیت و چهارچوب نظری «تاریخگرایی عرفانی» کوشیده است با نشانه‌های درون متنی و برون متنی –به خلاف باورهای عوام- عرفانی بودن منظومۀ جمشید و خورشید را اثبات کند. مطابق دستاوردهای تحقیق، از این منظر میتوان به اثبات فرضیۀ عرفانی بودن متن جمشید و خورشید پرداخت: رمزگشایی مقاله از شالودۀ بینامتنی اثر که پیوندی دیالکتیک و گفتگومدارانه دارد. با تحلیل این اثر میتوان به ژرفساخت این منظومۀ صوفی‌گرایانۀ قرن هشتم آگاه شد. این اثر در گفتگو با ساخت قالب فکری و فرهنگی قرن هشتم یعنی عرفانگرایی، آفریده شده است. این مقاله با رویکرد «تاریخگرایی عرفانی» و رهیافت بینامتنیت با تکیه بر ژرف ساخت منظومۀ جمشید و خورشید با توجه به عناصر آفرینش (ادبی- عرفانی) قرن هشتم، نوشته شده است. روش تحقیق در این پژوهش از نظر هدف با توجه به ماهیت آن، از پژوهشهای نظری محسوب شده و بر پایۀ مطالعات کتابخانه‌ای است و روش تحقیق در آن به شیوۀ توصیفی- تحلیلی انجام گرفته است..
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |