یکی از مسائلی که در شیوهشناسی شعر حافظ مورد بررسی است، گسستگی محور عمودی خیال و به زعم برخی حافظپژوهان نبودن توالی مفهومی میان بیتهای برخی از غزلها است، که از این رو حافظ از زمینهسازان سبک هندی به شمار آمده است. در این جستار ما کوشیدهایم تا با عنایت به جانمایۀ شعر حافظ؛ یعنی عشق و بر پایۀ تداعیها و گسترش معنایی برخاسته از آن، که باعث آشفتگی و گسستگی ظاهری در پیوند بیتها میشود، کانونی شدن و پیوند دوبارۀ ابیات و توالی آنها را روشـن نماییم. که بر این پایه افزون بر آشکار شـدن پیوند نهادینه و نهانی بیتها، نکات و معانی ظریف دیگری نیز به دست میآید.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |