انسان کامل سرچشمۀ همۀ معارف اولیا و انبیا در باب خداوند است، بلکه او خود حقیقت الهیّه ابدی است. با تشریح توانایی­ها و ویژگی­های انسان کامل باید او را زبده و خلاصۀ انسان­ها و وارث انبیا ، و دل او را جام جهان نما و آیینۀ گیتی نامید. این جاست که انسان کامل مظهر عنایت الهی واقع شده و جهان به وسیله او  نگهداری و تدبیر ‌می­شود. او خلیفۀ الهی و نایب خداست که به این ساحت خاکی فرود آمده تا مظهر جلال آن کسی باشد که جهان را وجود بخشیده است. هیچگاه عرصۀ آفرینش از وجود او خالی نیست و در میان همۀ اولیای الهی در یک زمان، یک نفر قطب کامل وجود دارد که مقام و مرتبه­اش از همه بالاتر است. در مقاله حاضر به بررسی اندیشه و دیدگاه  مولانا و ابن عربی درباره انسان کامل پرداخته شده است.

این نوشتار، به بررسی و تطبیق مفهوم عرفانی «عالم صغیر» یعنی پنداشتن انسان به منزله جهانی کوچک که در بردارنده تمام عناصر «عالم کبیر» یعنی جهان هستی است در عرفان ایرانیان باستان و مشترکات آن با عرفان اسلامی (= مولوی) می پردازد. با نگرشی اجمالی و کوتاه درباره تاریخچه اندیشه عالم صغیر و کبیر در فرهنگ یونان، هند قدیم، ایران باستان، به تبیین کلّی دیدگاه اسلام بخصوص مولوی در این زمینه می پردازیم. انسانی که در سلسله مراتب وجود، به عنوان آخرین مرتبه هستی پا به عرصه وجود گذاشته و یا به قولی متأخر زمانی است. ولی علّت غایی آفرینش محسوب می شود و خلاصه و زبده تمام مخلوقات به شمار می رود و اگرچه به ظاهر و صورت جهانی کوچک به شمار می رود در باطن عالمی بزرگ است.