درد عارفانه یکی از موضوع­های مهم در سخن عارفان است و عطّار نیشابوری این موضوع را به عنوان یکی از کلمه­های محوری درضمن آثارش بیان کرده است. از نظر عطّار، جدایی روح از جایگاه اصلی یا به عبارت دیگر هبوط آدم از بهشت، مایه و اساس این درد شده و فقط انسان از آن برخوردار است، دیگر موجودات با وجود این که از عشق تا حدودی برخوردارند، از این درد بی بهره اند. این درد اساس سیر و سلوک عرفانی و انگیزه­ای برای عمل کردن به دانسته­های معنوی است. به همین دلیل، عطّار انسان­ها را به شناختن این درد تشویق می­کند و این امر را برای رسیدن به هدف­های عالی معنوی ضرور می­داند. در این مقاله، کوشش نویسنده بر آن است که آن­چه عطّار درباره­ی ویژگی­های این درد و کیفیّت و فواید شناخت آن گفته است، به نظر خوانندگان برساند.  

عطّار، شاعر و عارف بزرگ قرن ششم، صاحب چند مثنوی ارزشمند عرفانی است. او منظومه‌هایش رابرای خواص نسروده و به هنر نیاراسته، بلکه داستانهایش را به رمز و هدفی آراسته است که وی را در ردیف شاعران سمبولیست قرار می‌دهد. شاعر عارف رمزی را در پایه و اصل داستانهایش نهاده واز بازیگران صحنه‌ها به عنوان رمز و نماد بهره برده است که حالات و حرکاتش بیانگر اصل و رمز اوست.

این نوشته به اختصار در پی بررسی جنبه‌های رمزی و عرفانی هفت وادی شهر عشق منطق‌الطّیر ومثنوی‌های دیگر عطّار است و اینکه نمادهای به کار رفته در این مثنوی‌ها جنبه عرفانی و اجتماعی دارند و جنبه‌های عرفانی آن پررنگ تر از جنبه‌های دیگر است.