کندوکاوهای یونگ، روانشناس اتریشی، در قلمرو روان آدمی و یافته های وی در زمینه­ی اساطیر، دستمایه­ی بسیاری از پژوهندگان در بررسی آثار ادبی قرار گرفته است.

یونگ به خاطر توجّه عمیقی که به انسان در شبکه‌ی روابط اجتماعی و تاریخی­اش داشت، ساختار روان آدمی را در حوزه­ی حیات اجتماعی و در عرصه­ی تاریخ مورد بررسی و مطالعه­ی دقیق قرار داد و در نتیجه، بر دانش اسطوره­شناسی و روان­شناسی، تأثیر قابل ملاحظه­ای بر جای گذاشت. او با وضع نظریه­ی « ناخودآگاه جمعی » و ایجاد «نقد کهن الگویی»، افق های تازه ای از چگونگی بررسی و نقد متون ادبی را پیش چشم محققان گشود.

در پژوهش حاضر، مجموعه­ی غزلیّات سنایی با این نگرش مورد بررسی قرار گرفت و در چهار چوب دو کهن الگوی «نقاب و سایه»ی یونگ ارزیابی شد و چگونگی تبلور هریک از این کهن الگو ها در  این تحقیق مشخص گردید.