یادکرد از مرگ یکی از موضوعات رایج در گستره شعر و ادب فارسی است که شاعران هر کدام بر اساس باور و اعتقاد خود به این موضوع توجه کرده اند.
یکی از بهترین شکلهای توجه به پدیده مرگ، برداشتهای عرفانی از آن است که از نگرشهای اندوهبار (رودکی) فلسفی (خیام) و ... آن را جدا می سازد و کسانی مانند باباطاهر، سنایی، عطار و مولوی به آن پرداخته اند.
باباطاهر به نام شاعری عارف و تارک دنیا، سرودن از مرگ را دست مایه ای برای هشدارهای مکرر خویش به ارباب دنیا و اهل غفلت در قرن پنجم قرار داده است. البته این رویکرد به چنین مضمونی از برداشتها و باورهای عرفانی هم خالی نیست.
در ادامه مقاله گونهها و مصداقهای توجه باباطاهر را به موضوع مرگ برشمرده ایم.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |