درد عارفانه یکی از موضوع­های مهم در سخن عارفان است و عطّار نیشابوری این موضوع را به عنوان یکی از کلمه­های محوری درضمن آثارش بیان کرده است. از نظر عطّار، جدایی روح از جایگاه اصلی یا به عبارت دیگر هبوط آدم از بهشت، مایه و اساس این درد شده و فقط انسان از آن برخوردار است، دیگر موجودات با وجود این که از عشق تا حدودی برخوردارند، از این درد بی بهره اند. این درد اساس سیر و سلوک عرفانی و انگیزه­ای برای عمل کردن به دانسته­های معنوی است. به همین دلیل، عطّار انسان­ها را به شناختن این درد تشویق می­کند و این امر را برای رسیدن به هدف­های عالی معنوی ضرور می­داند. در این مقاله، کوشش نویسنده بر آن است که آن­چه عطّار درباره­ی ویژگی­های این درد و کیفیّت و فواید شناخت آن گفته است، به نظر خوانندگان برساند.