فلسفۀ آفرینش انسان و جهان، یکی از اساسی­ترین مسائلی است که بشر همواره در پی کشف و شناخت آن بوده است. مکاتب مختلف کلامی، فلسفی و عرفانی پاسخ­های مختلف و متعددی برای این مسألۀ مهم مطرح کرده­اند. در قرآن، هدف خداوند از خلقت جهان و آسمان­ها و زمین، انسان است و مقصود از انسان، انسان کاملی است که به مقام عبودیت حقیقی رسیده باشد. هدف خداوند از آفرینش انسان و جهان، شناخت ذات بی­همتای خودِ اوست. در متون مختلف عرفان و تصوف به طور مکرّر به موضوع عشق خداوند به انسان و عشق انسان به خداوند پرداخته شده است. اثر کم نظیر کشف الاسرار و عُدَّه الابرار میبدی نیز از این لطیفۀ نهانی خالی نیست و با کندوکاو در تفسیر عرفانی آن از آیات قرآن مشخص می­شود که میبدی همچون بسیاری از عارفان، عشق خداوند به انسان را منشأ آفرینش دانسته است. در این پژوهش سعی شده است با نگاهی تحلیلی، به بررسی دیدگاه میبدی دربارۀ مسئلۀ عشق و ارتباط آن با فلسفۀ آفرینش انسان پرداخته شود.