یکی از موضوعات بنیادین تفّکر عطار در عرفان، موضوع درد و لذّت است.عطار درد حقیقی را رهبر آدمی، بیدار کننده روح و باعث زایش میداند. در نقطه مقابل، بی دردی و لذتهای مجازی را راهزن معرفت، حجاب لذت حقیقی و باطنی، به هم خوردن تعادل روحی و روانی معرفی میکند. این مقاله به واکاوی موضوع درد ولذّت در آثار عطار میپردازد و نیز سیری است در جهت گیریها و نگرشهای بدیع این عارف دردمند، درباره درد درونی و لذّت مجازی و حقیقی؛ و این که انسانها باید با پشت پا زدن به لذت های مجازی و زودگذر،درد و سوزی در درون حاصل کنند تا به لذت حقیقی و باطنی رهنمون گردند.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |