امیرخسرو دهلوی مشهور به «سعدی هند»، از شاعران و عارفان فارسی زبان دهلی است که از دو جنبه ادبی و عرفانی شایسته بررسی و تحقیق است. به مکتب عشق در عرفان اسلامی و ایرانی می‌پیوندد و در اشعار و نوشته‌های خود با هنرمندی به مبانی فکری عرفانی می‌پردازد. یکی از محوری‌ترین مبانی فکری او اعتقاد به ولایت و جایگاه انسان کامل در هستی‌شناسی و انسان‌شناسی اوست، در این مقاله نقش مقام چنین انسانی در اشعار او بررسی و ویژگی‌های آن بیان می‌گردد. بی‌تردید در منظومه‌های او نیز شخصیت‌های داستانی، با توجه به ویژگی‌های انسان کامل تصویرسازی می‌شوند و نقش‌هایی در حوزه چنین کارکردی را ایفا می‌نمایند. انسان کامل در شخصیت‌های الهی مانند پیامبر اکرم^(ص) و اسطوره‌ای چون اسکندر بروز می‌کند.