دوره 9، شماره 35 - ( فصل نامة « عرفانیات در ادب فارسی» تابستان 1397 )
جلد 9 شماره 35 صفحات 149-126 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Fatollahi A, Sahraei G. The Distinction Idieas of Imam Khomeini’s on Comparison with Ancient Abbatial Mystical Traditions. عرفانیات در ادب فارسی 2018; 9 (35) :126-149
URL: http://erfaniyat.iauh.ac.ir/article-1-384-fa.html
URL: http://erfaniyat.iauh.ac.ir/article-1-384-fa.html
فتح الهی علی، صحرایی قاسم. تمایز آراء عرفانی امام خمینی(ره) در مقایسه با سنن صوفیان متقدم. فصلنامه علمی عرفانیات در ادب فارسی. 1397; 9 (35) :126-149
1- دانشیار گروه ادیان و عرفان، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خرم‌آباد، خرم‌آباد، ایران ، ali.fathhollahi@yahoo.com
2- دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه لرستان
2- دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه لرستان
چکیده: (1909 مشاهده)
در سخنان صوفیان و مکتوبات عرفانی آنان همواره پرهیز از امور دنیوی، ترغیب به جوع و انزواطلبی و گریز از سیاست و اجتماع از امور مستحسن به شمار آمده است. علیرغم آشنایی امام خمینی با مبانی و فلسفۀ عرفان و امّهات متون صوفیانه و تدریس کتب عرفانی، به نظر میرسد که سلوک عرفانی ایشان متمایز از سنّتهای عرفانی متقدمین و حتی گاه در تعارض با آن است.
این نوشتار با روش توصیفی و تحلیل محتوا نشان میدهد که نگرش عرفانی امام خمینی، نه تنها به خمول و خلوت وی نیانجامید؛ بلکه با وامستانی از عرفان پویای شیعی و نظر بر سیرۀ اهلبیت(ع) و توکّل مجدانه، نمودِ اجتماعیِ قابل ملاحظهای را از خود نشان داده است. ایشان، حول اصلِ شیعی-عرفانی «ولایت» و با کاربستی کردن نگرش عرفانی خویش، به خلاف سنت رایج عارفان متقدم، با جمع میان فرد و جامعه و فقه و عرفان، ضمن ایجاد پیوند بین ظاهر و باطن، با ایجاد نظام حاکمیتی، بر همگرایی دین و دنیا صحّه گذاشتند.
این نوشتار با روش توصیفی و تحلیل محتوا نشان میدهد که نگرش عرفانی امام خمینی، نه تنها به خمول و خلوت وی نیانجامید؛ بلکه با وامستانی از عرفان پویای شیعی و نظر بر سیرۀ اهلبیت(ع) و توکّل مجدانه، نمودِ اجتماعیِ قابل ملاحظهای را از خود نشان داده است. ایشان، حول اصلِ شیعی-عرفانی «ولایت» و با کاربستی کردن نگرش عرفانی خویش، به خلاف سنت رایج عارفان متقدم، با جمع میان فرد و جامعه و فقه و عرفان، ضمن ایجاد پیوند بین ظاهر و باطن، با ایجاد نظام حاکمیتی، بر همگرایی دین و دنیا صحّه گذاشتند.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
