یکی از راهکارهای روان شناسانه مولوی ، برای تبدیل وضعیتِ امیالِ درونی انسان، به شکل مطلوب و جامعه پسند، فرآیند تصعید یا والایش است. از آن جایی که ساحتِ وجودِ انسان، محل تعارض و تخالفِ امیال علوی و سفلی است، مولوی می کوشد در قالب فرآیند تصعید، امیال سفلی و تمایلات غیرقابل قبول را به مجاری و کانال های مقبول در جامعه رهنمون و هدایت کند و آن را تعالی و تکامل ببخشد و با تغییر شکل و هدف، به صورت عقاید لاهوتی و تجلّیات ارزنده و فعالیت های خلاق در آورد. این مقاله به روش تحلیلی ، ضمن تبیین نگرش مولوی به میل جنسی به تحلیل فرآیند تصعید، در اندیشه های آفرینشی و معرفتی مولوی درباره میل جنسی می پردازد؛ با این هدف که انسان ها، جهت رسیدن به مطلوب راستین و حقیقی، نباید میل جنسی را سرکوب کنند یا آن را از بیخ و بُن بر کَنَند؛ بلکه در قالب فرایند تصعید، باید میل جنسی را در مجاری روحانی به کار گیرند، تا موجب بقای نسل، قوام و دوام عالم، سبب رشد فردی و اجتماعی و خودشکوفایی شوند.