دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان.ایران. ، arabi.farshad@yahoo.com
چکیده: (1205 مشاهده)
رسالۀ قشیریه، از ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن قشیری (386- 465) از نامورترین کتب تعالیم صوفیّه است که در دو فصل به نگارش آمده و در آن، جوع و اختیار فقر، یکی از مقدّمات سلوک و راههای تصفیه، تصقیل و تنویر درون دانسته شده است. قشیری در مسند یک صوفی عالم و عامل، در بابهای چهاردهم و چهل و دوم رسالۀ خود، حول موضوع فقر و جوع اختیاری، حق مطلب را ادا کرده و در خصوص اهمیت کمزنی (فقر) و کمخواری (جوع) و نقش آن دو در تعالی روحانی آدمی سخن رانده است. مولانا نیز همعقیده با او در تأیید فقر (کمزنی) و تحمّل گرسنگی (بیدمی)، نظرات قابل اعتنایی دارد. نگارنده، به شیوۀ توصیفی-تحلیلی، با انطباق آراء این دو نشان داد هردو متّفقالقولاند که تحمّل اکسیر گرسنگی و درآمدن در کسوت فقرِ خودخواسته، مایۀ مصونیت از سرکشیها و مهلکات و سبب درآمدن در مراتع حقایق سبحانی و مدخل عدم ازلی و فقر ذاتی است.
واژههای کلیدی: فقر،
جوع،
تصوّف،
قشیری،
مولوی
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1398/4/16 | پذیرش: 1398/7/10 | انتشار: 1398/9/1