1- دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه بینالمللی امام خمینی(ره)، قزوین، ایران. ، deebalsaleh@edu.ikiu.ac.ir
2- استادیار زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه بینالمللی امام خمینی(ره)، قزوین، ایران.
3- دانشیار زبان و ادبیّات فارسی، دانشگاه بینالمللی امام خمینی(ره)، قزوین، ایران.
چکیده: (680 مشاهده)
در این مقاله، به شیوۀ توصیفی- تحلیلی، کوشیدهایم که به بازخوانی دامنه اندیشۀ عشق الهی در عرفان و تصوّف بپردازیم و باتوجه به نگاه مولانا دربارۀ عشق، سرچشمه مفاهیم مربوط به عشق را در مثنویهای جامی واکاوی کنیم و در نهایت، کیفیت بازتاب و تأثیر مفهوم عشق از دیدگاه مولانا را در مثنویهای جامی بررسی نماییم. مطالعۀ هفت اورنگ نشان میدهد که بنمایۀ آرا و افکار عرفانی منعکس شده در اشعار عبدالرحمن جامی، تلفیقی از آرای عرفای متقدّم، ازجمله جلالالدّین مولوی، است که در آثار این شاعر عارف قرن نهم، بهویژه در دو دفتر مثنوی سلسلـهالذّهب او، بازتاب یافتهاست. یافتههای این پژوهش حاکی از آن است که مضامینی همچون «برتری عشق بر عقل»، «عشق به مثابه منشأ هستی»، «عشقِ مجازی پلی به عشق حقیقی»، «سریان و جریان عشق در همه هستی»، «فنای عاشق در معشوق و یگانگیِ آندو» و «توجیه سجده نکردن شیطان بر آدم با غیرت عاشقانه» از اشتراکات نظام فکری جامی و مولانا درخصوص مفهوم عشق الهی است که ریشه در آشنایی و تعلّق خاطر جامی به آثار مولوی دارد..
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1400/6/30 | پذیرش: 1401/5/20 | انتشار: 1400/1/10