سماع به‌عنوان بارزترین مشخصه صوفیگری مرکب است از موسیقی و رقص و ذکر با آدابی ویژه که به اهتمام موافقان و علی­رغم نظر مخالفان آن،‌ از سده سوم هجری آغاز و تاکنون به حیات خود ادامه داده است. این آیین مانند تمامی آیین­های اعتقادی دارای ظاهر و باطنی است که راه یافتن به باطن آن به‌آسانی امکان­پذیر نیست. پس از مولانا، این آیین به همت فرزندان و نوادگان او نظام­مند شده است و برخلاف گذشته که سماع مختص صوفیان و در بین آن‌ها صورت می­گرفت، در سال­های اخیر از جانب فرقه مولویه، در معرض دید عموم گذاشته می­شود. نگارندگان این مقاله در پی آن‌اند تا به روش کتابخانه­ای و میدانی به بررسی و تحلیل نشانه­شناسی سماع فرقه مولویه بپردازند و آراء مختلف را درخصوص رمزگان­های سماع گرد آورند و به مخاطب در درک و دریافت معانی رمزگان­های سماع هنگام خواندن متون عرفانی و یا دیدن مراسم سماع، یاری رسانند.