مولانا جلال­الدین محمدبن سلطان العلما بهاء­الدین محمدبن حسین­بن احمد خطیبی بکری بلخی، که در کتاب­ها از او به نام­های «مولانای روم» و «مولوی» و «ملای روم» یاد کرده­اند، یکی از بزرگ­ترین و تواناترین گویندگان متصوفه و از عارفان نام­آور و ستاره درخشنده و آفتاب فروزنده آسمان ادب فارسی، شاعر حساس، صاحب اندیشه و از متفکران بلامنازع عالم اسلام است. در این نوشتار سعی بر آن است که علاوه بر بیان اندیشه­های عرفانی مولوی، احوال و اندیشه­های عرفانی عالم تصوف را که مولوی به ذکر مبانی اعتقادات آنان پرداخته است، در محدوده اشارات مولوی بازگو کنیم؛ و به این طریق اهم مباحث عرفانی موردنظر مولوی را همراه با معرفی بزرگان عالم تصوف بازگو کنیم.