رنگ سیاه، رنگی شناخته شده و مرموز در عرفان اسلامی است که کارکردی دوگانه در عرفان اسلامی دارد. با توجه به این که در پیشینۀ فرهنگی ایرانیان و در دین مبین اسلام، رنگ سیاه به عنوان رنگ ظلمت و اهریمن محسوب می­شود، می­توان  نمودی از ظلمانیت رنگ را در عرفان اسلامی مشاهده کرد. با این حال، بخشی از کارکرد رنگ سیاه در عرفان اسلامی، دقیقاً در نقطۀ مقابل کارکرد اول قرار می­گیرد. رنگ سیاه، در برخی از متون عرفانی، نمایانگر تقدس، الوهیت و ذات حق می­باشد. این رویه، ظاهراً متأثر از نفوذ آراء یزیدی­ها در عرفان اسلامی است. یزیدیه، از فرقه­های عرفانی خاصی است که عقاید منحصربه فردی دارد. نگرشی که تأثیر گسترده­ای به ویژه از نظر تغییر معنای نمادین رنگ سیاه به وجود آورده است.