1- عضو گروه پژوهشی عرفان اسلامی، پژوهشکده بینالمللی عروه الوثقی، قم، ایران ، m.s.abdollahy@ Hotmail.com
2- استادیار گروه تفسیر قرآن کریم، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، قم، ایران.
چکیده: (1062 مشاهده)
عرفان پائولوکوئلیو، عمدتا برخوردار از نوعی عرفان روانشناختی است که یافتن حقیقت را با تکیه بر خود پیگیری میکند. به طور کلی «انسانشناسی» و به طور خاص انسان آرمانی مهمترین عنصری است که آموزههای کوئلیو، حول محور آن میگردد. نگاه تک ساحتی به انسان و تحدید عاقبت انسان به این دنیا، اندیشهای است که زیربنای معرفتی آموزههای کوئلیو است. در بررسی آثار پائولوکوئلیو آنچه محور و اساس شناخت قرار میگیرد، الگویی است که او از انسان کامل ارائه میدهد. کوئلیو میکوشد تا از طریق رمانهایش، اندیشۀ خویش از انسان آرمانی ترسیم نماید؛ به طوری که او آن شیوه را غایت راه انسانهای جویای خوشبختی و تنها راه رهیدن از گرفتاریها و مصائب معرفی میکند. در اصل این که عاقبتِ انسان را محدود به این دنیا میکند و غایت سیر تعالی را نیز همینجا متوقف میسازد، خود مهمترین دلیل بر ضرورت نقد و بررسی این اندیشه است. این پژوهش از جنس پژوهشهای توسعهای با بهرهگیری از روش توصیفی- تحلیلی و با تأکید بر تطبیق به نگارش درآمده است. نویسندگان این مقاله میکوشند تا ضمن تبیین این اندیشه، به نقد و بررسی آن بر اساس شیوه کشف ناسازگاری درونی و بیرونی بپردازند. بر اساس تحقیق صورت گرفته این نتیجه حاصل شد که: اساس کمالطلبی و فطرت بشری، چیزی خارج از ساحت ماده و جسمانیت را طلب میکند در حالی که الگوی ارائه شده انسان آرمانی در اندیشه کوئلیو، دارای شاخصهها و ابعادی کاملا جسمانی و منحصر به دنیای مادی است که امکان فهم مراتب ماورایی را از انسان سلب میکند.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1399/3/25 | پذیرش: 1399/11/2 | انتشار: 1399/6/1